Дранікі – бульба бабуліна.
Вечар. Каляды. Вершы
Караткевіча, Барадуліна.
Усе мы.
Кожны з нас – тутэйшы.
I бялейшы за звыклы сьнежань
сьнежань наш, калядою поўны.
Я і брат – мы табе належым,
Беларусь мая, боль мой годны.
Голас Данчыка, казка мамчына...
Па чарзе зь Лесунком сьпяваем...
I народнае – наша спадчына,
і крывіцкае ў крылах маем.
Мы ў нябёсы глядзім значнелыя,
нас бабуля тройчы жагнае:
«Мае зорачкі спалынелыя,
паглядзіце, як сонца канае,
як дыміцца на шатах соснаў,
як сьцякае па стрыжнях стромкіх,
разамлела, мякка і млосна
чырванее ірдзежам гронкі,
бы парэчкі ў маім гародзе
ці шыпшыньнік, што ў лесе побач...» –
Сонца высьпела. – «Ну, дзеткі, годзе,
спаць хадзем...» – «Не, бабуля!.. Во, бач!.. –
галасок Лесунка прарваўся, –
пачакаем ’шчэ зорку сястрычкі,
за хмурынку яна... схаваўся...»
I чакалі Венэру па звычцы,
дачакаўшыся ў калыханцы.
Спаў лясун, і над лесам хмурынка,
і Алесік, і Валярынка...
25.II.2004.
|
|
